Wymiary: 90 x 90 cm
sygnowany i datowany l.d.: 'M.Bańkowska'22'
sygnowany datowany i opisany na odwrociu: 'Runda ' 22 | - Małgorzata Bańkowska'
Biogram
Małgorzata Bańkowska urodziła się w 1976 roku w Milanówku. Od urodzenia związana była z Brwinowem i Podkową Leśną, mieszkając na granicy tych dwóch malowniczych miejscowości. To tutaj jeszcze jako dziecko zaczęła tworzyć, tutaj miała też swoje pierwsze wystawy jeszcze pod panieńskim nazwiskiem.
Ślub w 2006 roku to duże zmiany w życiu Małgorzaty. Przeprowadziła się na stałe do Warszawy, w której mieszka i tworzy do dnia dzisiejszego, przyjęła nazwisko od męża. To początek artystycznej eksplozji, spotęgowanej przez okres ciąży i narodziny syna Jacka w 2008 roku.
W tym okresie w pracach Małgorzaty dominuje erotyka, fetysz przeplatane motywami militarnymi, biomechaniką oraz medyczną porażką. To właśnie wtedy powstała bardzo duża kolekcja rysunków „Czerwona Galeria”. Prace z tego okresu przedstawiają głównie kobiety. Kobieta maszyna, kobieta piękna nawet bez rąk i nóg, jest zawsze bardzo użyteczna i kreatywna. Psychodeliczny i nieco zagubiony świat pełen lalek.
Małgorzata jest artystką interdyscyplinarną, jednak najważniejszymi kierunkami w jej twórczości są malarstwo oraz rysunek. Surrealizm jest głównym stylem, w którym się porusza, często bogaty w symbolizm historyczny, mityczny czy religijny.
Przekrój obrazów i rysunków oraz lata w których powstały pokazuje nam ewolucję stylu w którym artystka się porusza. Ewolucja widoczna jest także w poruszanych tematach oraz czerpaniu z innych stylów, łączenie ich. Mamy tutaj spektrum od minimalistycznego mroku i tajemniczych monumentalnych postaci do bogatego w złoto i przesyt baroku, łączonych czasem z elementami pop-artu. To również przekrój emocji i nastrojów, które determinują kierunek rozwoju artystki.
Małgorzata jest artystką ciągle szukającą, wykonuje przy tym ciężką, intelektualną pracę. To tutaj zaczyna się tak naprawdę proces twórczy. Ciągle szuka nowych inspiracji, nowych tematów. Doprowadziło to do ewolucji jej twórczości. W jej pracach nadal występują kobiety. Prace ewoluowały jednak w kierunku dystopijnego surrealizmu, fantastyki postapokaliptycznej. W obrazach zaczęły pojawiać się postacie męskie w bardzo mrocznym wydaniu. Historia, władza, dominacja, wojna, apokalipsa – to wszystko przeplata się w obrazach Małgorzaty. Od niedawna pojawiły się także elementy pop-art’u. Ewoluował także format malowanych obrazów, są zdecydowanie większe niż poprzednie.
To surrealizm przemyślany, detaliczny lecz bez umieszczania zbędnych, niewnoszących nic do tematu symboli. Patrząc na dzieła artystki zdaje się nam, że w tym igraniu z logicznym porządkiem wszystko ma swoje znaczenie i sens, dając jednocześnie szerokie spektrum do interpretacji.
Proces zaczyna się od jednej myśli, impulsu. Artystka tworzy wtedy w głowie „szkic myśli”, który przeradza się w dziesiątki skrupulatnie zapisanych notatek. Ten szkic w głowie ewoluuje, a zapisane notatki stają się drogowskazem. Zasadniczo nie tworzy wcześniej szkiców swoich obrazów, od razu zaczyna od podmalunku, po czym następuje najważniejszy jej zdaniem proces, czyli tworzenie tak zwanego jądra obrazu oraz znalezienie właściwego kadru. Dobry kadr i odpowiednia kompozycja to już co najmniej trzydzieści procent sukcesu.
Następnie przenosi wizję z głowy i z notatek bezpośrednio na płótno. Jest to proces, kiedy pomysł nadal ewoluuje, wizja obrazu dojrzewa w czasie tworzenia. Nawet w bardzo zaawansowanym procesie twórczym, kiedy obraz wydaje się już gotowy, artystka potrafi dokonać istotnych zmian aby osiągnąć pełną symbiozę barw oraz kompozycji.
Ostatni etap to wykańczane obrazu detalem, który artystka nazywa biżuterią obrazu. To bardzo żmudny i pracochłonny etap, po którym zostaje już tylko podpis oraz zabezpieczenie pracy werniksem.
Nigdy nie maluje i nie skupia się na jednej pracy. W tym samym czasie tworzy dwa lub trzy obrazy. To do którego akurat podejdzie jest zależne od takich prozaicznych czynników jak nastrój, targające nią emocje, pogoda czy muzyka której akurat słucha.
Artystka mówi o swoim malarstwie, że jest nieustającą podróżą we własne myśli i życie. To inspirująca wędrówka. Bujna, galopująca wyobraźnia już od dawna była darem, ucieczką od tego co złe i nieprzyjemne.
Z łatwością przychodzi jej zatracanie się w procesie twórczym i odcinanie od rzeczywistości i bólu. Małgosia od 22 roku życia choruje na przewlekłą chorobę reumatyczną. Choroba stała się jednym z motorów napędowych jej twórczości. Takie odejście w sztukę jest dla niej pewnego rodzaju terapią oraz ucieczką przed bólem. W niektórych jej obrazach można dostrzec specyfikę chorób przewlekłych. Choroba komplikuje egzystencję, funkcjonowanie organizmu i ma ogromny wpływ na naszą psychikę. U Małgosi wytworzył się istny głód tworzenia. Wręcz zabijanie bólu i dyskomfortu tworzeniem.
Dlatego nie lubi mówić o swoich obrazach, dla niej ważna jest tajemnica, rozmowa obrazem z wyobraźnią widza, bo przecież autor poprzez sztukę prowadzi dialog. Uważa, że tego „czegoś” nie da się opisać, nazwać. Gdyby można było użyć języka, sztuka nie byłaby potrzebna. Każdy sam musi odnieść się do tego, co widzi. To próba uchwycenia tego, co nieuchwytne. Kreowanie innej rzeczywistości, poszukiwanie symboliki i niebezpośredniej treści to wolność i niezależność.
Charakterystycznym momentem w twórczości Małgorzaty jest okres pandemiczny, kiedy niejako w opozycji do panujących nastrojów oraz w awangardzie do jej wcześniejszych prac, w jej obrazach pojawiły się bardzo intensywne kolory, złoto oraz pozytywny przekaz, czasem wręcz groteskowy. Powstała cała seria obrazów utrzymanych w stylu pop-art, bardzo ekspresyjnych, malowanych pod wpływem impulsu, bez wcześniejszych planów, notatek czy przemyśleń. Pozytywne emocje w tym jakże przygnębiającym okresie były też lekarstwem dla innych, z ponad 20 prac większość została sprzedana jeszcze w czasach pandemii.
Aktualnie artystka po dłuższej przerwie wróciła do rysunku, zmieniły się jednak narzędzia jakimi się posługuje. Tym razem są to stalówki oraz tusz kreślarki.
„Rysunek czarnym tuszem kreślarskim to dla mnie całkiem nowe doświadczenie twórcze, nowe narzędzie. Przede wszystkim poszukuję formy, plamy i totalnie nie zastanawiam się nad treścią czy detalem. To impuls, moment, pierwsze myśli. Ekspresja czystej formy.”
W ciągu roku powstało około 200 prac w czterech zeszytach. Jest to bardzo płodny okres, podobny do tego kiedy powstawała „Czerwona Galeria” w 2008 roku.
Prace Małgorzaty przez wiele lat sprzedawane były bezpośrednio lub przez galerie. Trafiły do kolekcjonerów na trzech kontynentach, znajdują się w Azji, Europie oraz Ameryce Północnej. Największa prywatna kolekcja dzieł Małgorzaty znajduje się w Chinach.
Ostatnie lata w końcu przyniosły ożywienie polskiego rynku sztuki, co otworzyło możliwości sprzedaży na rodzimym rynku. Od roku prace Małgorzaty można kupić na aukcjach, głównie w domu aukcyjnym DESA Unicum.
Prace Małgorzaty można było oglądać na szesnastu wystawach indywidualnych oraz sześciu wystawach zbiorowych.
