Jacek Sienicki (1928-2000), PEJZAŻ, 1962 r.

olej/płótno, 92 x 65,6 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrocie: 1962 | Sienicki Jacek |[adres] | 67 x 82 | tytuł Pejzaż

Studiował na warszawskiej ASP w latach 1948-1954, uzyskując dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. W 1954 został zaangażowany jako asystent profesora. Debiutował w 1955 na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale, którą współorganizował. Przez lata tworzył serie poświęcone kilku tematom: architekturze Warszawy, martwej naturze, wnętrzom pracowni, postaci ludzkiej. Przedstawianie – zarówno postaci jak i martwych natur, czy „ścian” – nazywał „portretowaniem”: „Portretuję wnętrza pracowni i portretuję siebie, portretuję kwiaty, wszystkie te rzeczy, które maluję, w bardzo bliskim związku z naturą, co oznacza, że muszę je mieć obok siebie. Oczywiście, mam też nadzieję, że przede wszystkim portretuję siebie” (Nie można żyć bez sztuki. Z Jackiem Sienickim rozmawia Waldemar Odorowski, „Nowe Książki” 1995, nr 4, s. 7). Małgorzata Kitowska-Łysiak zwróciła uwagę na związek malarstwa Sienickiego z twórczością jego mistrza: „Jego postawa bliska była postawie Artura Nachta-Samborskiego, którego był uczniem. Obaj byli artystami kilku motywów, trwałych, powracających, pracowali seriami. Każdy z nich badał i eksplorował uporczywie, bez zniechęcenia, bez raptownych zwrotów ten sam wycinek rzeczywistości, tę samą jej »treść«. Każdy […] szukał wskazówki, która ma doprowadzić do wyklarowania jak najbardziej oszczędnej, lapidarnej, a zarazem jak najbardziej pojemnej ekspresyjnie (w przypadku Sienickiego należałoby to przeczytać jako: emocjonalnie) formy” (Jacek Sienicki. Obrazy i prace na papierze, Galeria aTak, Warszawa 12 XII 2008 – 24 I 2009 [kat. wystawy], Warszawa 2008, s. 19).

Prezentowany obraz, z grubo nakładanymi impastami, o wyciszonej kolorystyce, stanowi charakterystyczny przykład twórczości Sienickiego, malującego – jak mawiał – „świat na emeryturze”.