Paweł CZYŻ, Niby jesteśmy z gwiazd, 2019 r.

Paweł CZYŻ (ur. 1999 r., Bydgoszcz)
Niby jesteśmy z gwiazd, 2019 r.
glina polimerowa, 25 x 9 x 10 cm
sygnowana: monogram

Z wykształcenia: Technik renowacji elementów architektury, sztukator. Obecnie student pierwszego stopnia na wydziale inżynier mechanicznej na Uniwersytecie Technologiczno Przyrodniczym (UTP) w Bydgoszczy, kierunek Wzornictwo Zawodowe.
Zamieszkały w Bydgoszczy.
W mojej twórczości, pracy zawsze kierowałem się rzeźbą, która ma również wielki wpływ na moje projektowanie, prace projektowe. Rzeźba ukształtowała do tej pory większość moich umiejętności, wyczucie, zdominowała wizualizacje. Zdecydowanie najlepiej odnajduje się w elementach, obiektach, pracach przestrzennych.
Kierując się tak, ukończyłem Technikum Budowlane w Bydgoszczy. Tam rozwijałem zdolności rzeźbiarskie, oraz uczyłem się nowych dla mnie rzeczy, które wykorzystują do dziś. Nauczyłem się szerokiego zakresu prac, od typowo remontowych, jak tynkowanie, kładzenie płytek po umiejętności z zakresu zadań sztukatora, które przypadły mi do gustu najbardziej. Ówczesne zdolności wykorzystywałem do tworzenia, projektowania ornamentów, wzorów listew, płyt, płytek, płaskorzeźb, ozdobników, szeroko rozumianej sztukaterii.
Po zdaniu matury, a przed rozpoczęciem studiów, starałem się wykorzystać czas ,,przejściowy” na wykonywanie zleceń rzeźbiarskich, W tym też okresie wykonałem między innymi zlecenie na wykonanie eksponatów muzealnych „ Monet” dla Europejskiego Centrum Pieniądza w Bydgoszczy, które było dla mnie prawdziwym kamieniem milowym,
Po ukończeniu technikum wybrałem studia projektowe, Wzornictwo zawodowe, gdyż chciałem pójść z projektowaniem, swoim rozwojem wyżej. Nie chciałem zamykać się tylko na rynku około budowlanym. Chciałem studiować, dalej się uczyć, poznać nowych ludzi, mieć kontakt, uczyć się od ludzi zaangażowanych w branże kreatywne, projektowe. Projektowanie jest dla mnie ogromnie ciekawe i pasjonujące, wymaga znajomości wielu tematów, zagadnień oraz nabycia, wyrobienia w sobie odpowiedniego „wyczucia” „smaku”. Na studiach uczę się także obsługi programów graficznych i inżynierskich, co poszerza moje kompetencje.
W projektowaniu staram się kierować zasadą, że to co robię jest dla człowieka. Staram się swoje projekty dostosowywać tak, aby były komfortowe dla człowieka, a zarazem satysfakcjonujące. Nie tylko pod względem wizualnym, staram się kłaść nacisk w równym też stopniu na inne organoleptyczne odczucia. Dotyk wydaje mi się równie ważny jak wzrok. Wszystko co nas otacza jest do naszej dyspozycji, ze wszystkim możemy wejść w kontakt. Dlatego nasze otoczenie nie powinno tylko estetycznie wyglądać, ale także być przyjemne, komfortowe w dotyku, użytkowaniu, ogólnym odczuwaniu, doznawaniu czy życiu.
W rzeźbie zawsze byłem samoukiem. Odkąd pamiętam zawsze coś tworzyłem, początkowo małe, proste, dziecinne formy. Z czasem jednak, nabierałem wprawy. Na pewnym etapie postanowiłem uczynić z mojej rzeźby coś „poważnego”. W swoich pracach zawieram często swoją fascynację anatomiom, mechanizmami, ścięgnami, budowom ludzkiego ciała. To w jaki sposób ludzkie ciało funkcjonuje, jakie zachodzą w nim mechanizmy, jak wszystkie elementy są w nim połączone, wydaje mi się niesamowite. Lubię łączyć anatomie z surrealizmem. Ponieważ surrealizm jest świetnym medium do przekazywania treści, wyzwala z ograniczeń realizmu. W wielu przypadkach surrealistyczne kombinacje, zmiany, karykaturyzacje mogą prościej, dosadniej przekazywać treści, niżeli by to zrobiła praca realistyczna.