Maria Anto (1937 Warszawa – 2007 tamże), Pranie, 2002

olej, płótno, 90 x 120 cm, sygn. p.d.: Maria Anto, sygn. i dat. na odwrocie: Maria Anto MMII / 1114 w kółku, opisany na krośnie: PRANIE

WYSTAWIANY:
- Maria Anto, Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 07.11.2017 – 04.02.2018

Studiowała na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; dyplom uzyskała w 1962 roku. Jako kilkuletnia dziewczynka uniknęła śmierci podczas ucieczki z transportu do Auschwitz w 1944 roku. W 1966 roku trzydziestoletnia Maria Anto, u progu swej artystycznej kariery, miała dużą wystawę indywidualną w Zachęcie, gdzie pokazała blisko 60 prac olejnych. Innym istotnym wydarzeniem w jej twórczości był udział w Biennale w São Paulo w 1963 roku. Jej malarstwo wydaje się m.in. odpowiedzią na traumę wojenną, z którą mierzyła się w dorosłym życiu. Była jedną z nielicznych malarek, które osiągnęły duży sukces artystyczny, w dodatku uprawiając malarstwo realistyczne. Twórczość Anto wpisywano w tradycję surrealizmu, malarstwa metaforycznego i sztuki naiwnej. Jako kobieta malarka funkcjonowała w centrum życia artystycznego PRL i zarazem na jego marginesach. Lubiana i szanowana przez artystów Maria Anto uważana była jednocześnie za erudytkę, ekscentryczkę, pracoholiczkę, utalentowaną artystkę, zjawiskowej urody kobietę, wreszcie – uosobienie samej sztuki. „Maria Anto nie uprawia sztuki. Ona jest sztuką”, pisał o malarce poeta Jan Wołek. Miała około 60 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, uczestniczyła w około 200 wystawach zbiorowych – ogólnopolskich i międzynarodowych (m.in. VII Biennale w Sao Paulo). Prace artystki znajdują się w kolekcjach prywatnych i zbiorach muzealnych w Polsce i za granicą.