Dorota GRYNCZEL (1950 - 2018), Komposition 18/88, 1988

Dążenie do porządku, rytmu w dziełach Doroty Grynczel, widoczne jest w każdym etapie jej twórczości. Można powiedzieć, że stało się ostoją jej niepowtarzalnego stylu, który powstał nie w opozycji, lecz jako kontynuacja rozważań malarskich rozpoczętych przez wcześniejsze pokolenie polskich artystów. Charakterystyczna faktura, wraz z użytym kolorem i światłem, wzmaga nieodparte wrażenie geometrii i harmonii, emanującej z obrazu. Wspomniane czynniki formalne pełnią jednak jeszcze jedną rolę. Płótna te można traktować jako alegorię równowagi sił, pierwiastka duchowego (światło w obrazie) i materialnego, uświadomionego przez chropowatą powierzchnię pracy.
„W malarstwie zajęłam się fakturami. Jeżeli przyroda, którą obserwuję i z którą obcuję, jest dla mnie czymś więcej aniżeli nieuporządkowanym ciągiem nietrwałych zmian, to tylko o tyle, o ile wyznaczają je rytmy. Rytm – uniwersalny porządek istnienia stanowi podstawę powstawania ładu w zmienności. Rytm w moich pracach będzie porządkował różnorodność zmian w kompozycji. Faktura stanowi bardzo odległe aluzje do rzeczywistości i jeden ze sposobów postrzegania głębi za pomocą wzroku. w tkaninie zajmuje się problemem przezroczystości. Świat jest przezroczysty. kryształ, szkło, masa perłowa, lód krzepnącej wody są oznakami procesu, w którym na miejsce substancji organicznej zjawią się materia mineralna i świecąca, czyli materia uduchowiona. Dzięki redukcji można pojąć, jak świat funkcjonuje, przechodząc od wymiaru maksimum do wymiaru minimum, od naturalności do sztuczności”*.* Dorota Grynczel. Twórczość, red. R.Kowalski, Warszawa 2017, s. 45.