tusz, gwasz/ papier, 36 x 44 cm
opisany i numerowany oł. (ręką Krystyny Wróblewskiej),
p.d.: A.Wróblewski, p.g.: 325
na odwrocie mapa topograficzna (ozalid)
LITERATURA:
- Unikanie stanów pośrednich. Andrzej Wróblewski (1927-1957), redakcja i koncepcja naukowa Magdalena Ziółkowska i Wojciech Grzybała, Warszawa 2014, Fundacja Andrzeja Wróblewskiego, Instytut Adama Mickiewicza, Hatje Cantz Verlag, Warszawa - Ostfildern 2014, poz. kat. 138, s. 166.
Malarz, grafik, rysownik, autor tekstów teoretycznych i krytycznych. W latach 1944-1946 zajmował się grafiką pod kierunkiem matki graficzki Krystyny Wróblewskiej. W latach 1945-1952 studiował na krakowskiej ASP. Uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948, na której wystawił kompozycje abstrakcyjne i formy przestrzenne. Również w 1948 roku powołał na uczelni Grupę Samokształceniową w kontrze do dominującego na akademii koloryzmu. Poparł wówczas doktrynę socrealizmu. Z końca lat 40. pochodzą „Rozstrzelania”, w których traumatyczne wydarzenia wojenne zostały przedstawione w konwencji surrealizującej – charakteryzuje je duży stopień deformacji i odrealniona, symboliczna kolorystyka. Artysta dążył do „realizmu bezpośredniego”, który rozumiał jako sztukę „czytelną, tematową i obliczoną na szeroki zasięg społeczny”. Od połowy lat 50. jego twórczość cechuje różnorodność stylistyczna, balansowanie między figuracją i abstrakcją. Twórczość Wróblewskiego stała się inspiracją dla następnych pokoleń twórców w Polsce – szczególnie dla artystów nowej figuracji (krakowska grupa Wprost, od 1966) i Nowych Dzikich (warszawska Gruppa, lata 80.). Wróblewski poza tekstami z zakresu historii sztuki i krytyki artystycznej pozostawił po sobie też scenariusze – odnoszą się one do realnych, zaobserwowanych lub wymyślonych sytuacji. Prezentowany rysunek, sprawia wrażenie filmowej stopklatki. Widzimy grupę postaci, skupionych na tym, co jest poza kadrem: stoją na peronie i pozdrawiają bliskich? Witają ich czy żegnają? Niemożność jednoznacznego odczytania przedstawienia pozwala na poetyckie interpretacje, zawsze jednak o egzystencjalnej wymowie, która się narzuca przy tej i innych pracach Wróblewskiego.
„Aby rzecz ująć w sposób gruntowny, to cel i metodę pracy wystawionych rysunków przedstawiłbym następująco: przelotne skojarzenia jakie stale powstają w życiu codziennym, staram się uchwycić i wyrazić w formie któraby jak najlepiej wyrażała każde z nich. Unikając jakiejkolwiek estetyki osobistej, naginanej do różnych treści, daję taki skrót plastyczny i taką formę, jakie dla danego pomysłu treściowego najlepiej by pasowały. Stąd różny jest stopień odtworzenia motywu, zależnie od tego, na ile jego przedmiotowe, nieraz drugorzędne cechy, grają rolę w użytym skojarzeniu lub literalnym tłumaczeniu tekstu poetyckiego. Czasem czuję potrzebę odwołania się do wszelkich skojarzeń o charakterze pojęciowym, literackim, jakie budzi dany motyw – wtedy motyw odtwarzam niemal fotograficznie. Czasem, odwrotnie, szukam wyrazu w rozbiciu logiki przedmiotu, albo w łamaniu logiki przestrzeni i światła. Staram się znaleźć sposoby interpretacji formalnej takie, aby w odtworzeniu sytuacyjnym motywów akcentować dowolnie ich ważność emocjonalną” Andrzej Wróblewski (A. Wróblewski, Wstęp do katalogu rysunków moich (1956), [w:] Andrzej Wróblewski nieznany, Galeria Zderzak, red. Jan Michalski [teksty: Jarosław Modzelewski, Marek Sobczyk, Marta Tarabuła], Kraków 1993, s. 101.
Zuletzt angesehen
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen
Favoriten
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen