technika mieszana, papier, 75,8 x 50,7 cm (w świetke passe-partout) sygnowany i datowany l.d.: monogram TP. / 1987
pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany: Teresa Pągowska malarstwo, Piękna Gallery, Warszawa, 2017 Teresa Pągowska (1926 - 2007) Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu na Wydziale Malarstwa i Technik Ściennych uzyskując w 1951 roku dyplom na wydziale malarstwa i technik ściennych pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego. W latach 1950-1964 była pedagogiem w PWSSP na Wydziale Malarstwa i Technik Ściennych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie, gdzie objęła asystenturę w pracowni Piotra Potworowskiego, którą, po jego śmierci w 1962 roku, prowadziła samodzielnie. Przez krótki okres pracowała w łódzkiej PWSSP, po czym w latach 1973 – 1992 prowadziła pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Grafiki w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1988 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990), oraz laureatką Nagrody im. Jana Cybisa (2000). Jednym z pierwszych ważnych występów artystki był udział w „Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki. Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w Warszawskim Arsenale w 1955 roku, gdzie prezentowała sceny rodzajowe o bardzo żywej kolorystyce. W latach 1958 – 1964 Pągowska zwróciła się w stronę malarstwa nieprzedstawiającego, ograniczyła swoją paletę do czerni, bieli i kolorów ziemi oraz wprowadziła elementy malarstwa materii, takie jak piasek, fragmenty tkanin czy grubo kładzione żywice. Tego rodzaju prace pokazała w 1959 roku na Pierwszym Biennale Młodych w Paryżu i w 1961 roku na słynnej wystawie „15 Polish painters” w nowojorskim Museum of Modern Art. Po tym „abstrakcyjnym” epizodzie Pągowska powróciła do malarstwa figuratywnego, jednak nie miało ono już wiele wspólnego z jej obrazami sprzed 1958 roku. Postać ludzka (w większości kobieca) uległa silnej deformacji, kolor powrócił, ale przeważnie jedynie w roli akcentu, a znakiem rozpoznawczym artystki stało się surowe, niezagruntowane płótno, które wzbogaca kompozycję obrazu o swój kolor, fakturę i wrażenie ciepła. Twórczość Teresy Pągowskiej zaliczana jest do zjawisk z obszaru nowej figuracji. Cykle „Dni”, „Monochromaty” czy „Figury magiczne” stanowią kolejne rozwinięcia tematu sylwetki człowieka zawieszonego w trudnej do określenia przestrzeni. W latach 90. i 2000 Pągowska maluje ponadto różnego rodzaju przedmioty i zwierzęta. Teresa Pągowska pozostaje jednym z najważniejszych artystów polskiej sztuki powojennej i zaliczana jest do tak zwanych „klasyków współczesności”. Warto też pamiętać o jej wieloletniej działalności pedagogicznej. Twórczość Pągowskiej nie mieści się w prostych kategoriach „nowej figuracji” czy, tym bardziej, „sztuki kobiet”, lecz stanowi unikatową jakość w dyskusji o postaci ludzkiej w malarstwie i malarstwie w życiu człowieka.
(…) Elżbieta Dzikowska: Pani Tereso, czy sądzi Pani, że można podzielić sztukę na kobiecą i męską?
Teresa Pągowska: Sztukę? Nie. Sztuka może być tylko dobra lub zła. Interesująca i nieciekawa. Fascynująca widza i taka, która go pozostawia obojętnym. A właściwie powinno się powiedzieć, że albo coś jest sztuką, albo nią nie jest. I nie ma znaczenia, kto był jej twórcą.
„ Artyści Mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa”, wyd. Rasikon Press.
Zuletzt angesehen
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen
Favoriten
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen