Halina Chrostowska-Piotrowicz (1929 – 1990), Dziady- część I, 1956

akwaforta, papier, 33 x 43 cm, sygn. i dat. p.d.: Chrostowska 56, opisany l.d.: Dziady część I

Pobierała pierwsze nauki pod okiem ojca, Stanisława Ostoja-Chrostowskiego, wybitnego grafika okresu międzywojennego i pierwszego rektora warszawskiej ASP po wojnie. Studiowała malarstwo i grafikę w latach 1946-1950 w tej uczelni. W 1950 rozpoczęła pracę pedagogiczną na Wydziale Grafiki, którą kontynuowała do 1989. Od 1962 prowadziła własną pracownię grafiki warsztatowej, w której wykształciła wielu wybitnych artystów. Równolegle działała w Związku Polskich Artystów Plastyków. Debiutowała w pierwszej połowie lat 50. cyklami akwafort, m. in. „W walce”, „Powstanie Kościuszkowskie”, „Z PGR-u”, nagradzanych na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki (1952-1954). W 1955 zdobyła II nagrodę i srebrny medal na Międzynarodowym konkursie i wystawie towarzyszącym V Światowemu Festiwalowi Młodzieży i Studentów w Warszawie. Mimo dominacji doktryny socrealizmu, artystka potrafiła wypracować formułę realizmu dalekiego od polityki, refleksyjnego i wiernego nieupiększonym realiom tych lat. Od około 1956 w jej twórczości górę wzięło zainteresowanie eksperymentami formalnymi i technicznymi.