Akwaforta, sucha igła; wym.: 10,5 x 15,5 cm; nie sygn. Oryginalna grafika była dołączona do kiążki "Die Kunst des Radierens" Hermanna Strucka, PAN-Presse, Kopenhaga 1912-1920. Na dolnym marginesie pp oł. opis kolekcjonerski. Lit.: Gustaw Schiefler,. Verzeichnis des graphischen Werks Edvard Munchs bis 1906 (t. 1. Berlin 1907; reprint 1974, poz. 268); Woll poz. 298 II.
Najwybitniejszy malarz norweski, jeden z najbardziej rozpoznawalnych europejskich artystów przełomu XIX i XX w. Sztuka Muncha silnie wpłynęła na rozwój malarstwa europejskiego początku XX w., stanowiąc jedno z głównych źródeł ekspresjonizmu. W 1881–86 Edvard Munch studiował w królewskiej szkole rysunku w Oslo (m.in. 1882–83 u Ch. Krohga), a 1890 — u L. Bonnata w Paryżu, gdzie wyjechał dzięki stypendium; był związany z symbolistami z kręgu S. Mallarmégo oraz ze szkołą z Pont-Aven. Wiele lat spędził w Niemczech (1892–1907); 1908 po przejściu załamania nerwowego powrócił do Norwegii. Zyskał też duże uznanie, co zaowocowało licznymi wystawami indywidualnymi w ojczyźnie, a także w Niemczech i Szwajcarii oraz zamówieniem u Muncha dekoracji ściennych — alegorii Nauki, Historii i Natury dla uniwersytetu w Oslo (1910–15). Jednocześnie pracował w niemal zupełnym odosobnieniu. W ostatnim okresie życia malował portrety i pejzaże. W III Rzeszy oraz okupowanej Norwegii obrazy Muncha usunięto z muzeów jako przykłady tzw. sztuki zdegenerowanej. W swoich pracach stosował silny kontur, płynną, secesyjną linię oraz bogaty koloryt, z którym wiązał znaczenia symboliczne; te same tematy powtarzał w malarstwie (olej, pastel) i grafice (drzeworyty, litografie, akwaforty).
Zuletzt angesehen
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen
Favoriten
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen