Fotografia na papierze barytowym. Wymiary: 18 x 24 cm
Na odwrocie: pieczęcie atelier i galerii
Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie – 1990
Kraków). Twórca awangardowy, malarz, rysownik, teoretyk sztuki,
scenograf i reżyser, autor happeningów, wybitny reformator teatru XX
wieku, jedna z najważniejszych postaci życia artystycznego w Polsce. W
latach 1934 – 1939 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W
czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny, gdzie wystawił
inscenizację Balladyny Juliusza Słowackiego (1943) i Powrotu Odysa
Stanisława Wyspiańskiego (1944). Współtwórca Grupy Młodych Plastyków,
skupiającej krakowskich artystów awangardowych. W 1948 współorganizował I
Wystawę Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, na której pokazał obrazy
metaforyczne. Od połowy lat 40. do połowy lat 70. projektował
scenografię i kostiumy dla teatrów zawodowych. W latach 1950-1954
wycofał się z oficjalnego życia artystycznego, protestując przeciwko
doktrynie socrealizmu. W 1955, nawiązując do przedwojennego Teatru
Artystów Cricot, założył wraz z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim
Teatr Cricot 2. W 1957 wraz z innymi artystami reaktywował Grupę
Krakowską. W ramach Teatru Cricot 2, opierając się na sztukach
Stanisława Ignacego Witkiewicza, realizował w kolejnych spektaklach
Teatr Autonomiczny (Mątwa, 1956), Teatr Informel (W małym dworku, 1961), Teatr Zerowy (Wariat i zakonnica, 1963), Teatr Happeningowy (Kurka wodna, 1967), Teatr Niemożliwy (Nadobnisie i koczkodany,
1973). Inspiracją dla twórczości malarskiej Kantora były najnowsze
trendy sztuki światowej, z którymi miał okazję się spotkać podczas wielu
podróży zagranicznych, między innymi do Paryża i Nowego Jorku. Na bazie
tych doświadczeń tworzył obrazy w nurcie informel, dadaizmu, czy
wreszcie nawiązujące do sztuki konceptualnej. W początku lat 60.
zrezygnował całkowicie z obrazowania rzeczywistości, realizując m.in.
swoją autorską ideę ambalaży. Od roku 1965 realizował szereg akcji
artystycznych i happeningów, współpracując z Galerią Foksal w Warszawie
(m.in. Panoramiczny Happening Morski w 1967, Lekcja anatomii wedle Rembrandta, 1968). W 1975 roku ogłosił manifest Teatru Śmierci, realizując legendarny spektakl Umarła klasa. W latach 80. pokazał z Teatrem Cricot 2 kolejne słynne spektakle Wielopole, Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985) i Nigdy tu już nie powrócę
(1988). Wówczas też nastąpił istotny zwrot w jego twórczości malarskiej
– powrót do obrazów figuratywnych. Pod koniec życia stworzył min. in.
wymowny cykl obrazów Dalej już nic, w których dokonał rozrachunku z własnym życiem i twórczością. W 1990 Kantor przygotował ostatni spektakl Dziś są moje urodziny, który pokazany został przez Teatr Cricot 2 już po śmierci artysty.
Zuletzt angesehen
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen
Favoriten
Bitte melden Sie sich an, um die Liste der Lose zu sehen