fot. artystyczna 02. ROMER Witold - Tulipany („Szkarłatne tulipany”) [1950]

Format 13x18 cm, izohelia, praca sygnowana na odwrocie przez artystę.

Stan bardzo dobry.

Witold Romer (ur. 14 lipca 1900 we Lwowie, zm. 19 kwietnia 1967 we Wrocławiu) – chemik, fotograf, wynalazca izohelii, profesor Politechniki Wrocławskiej. W 1923 roku ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej, po czym objął kierownictwo działu fotomechanicznego w Zakładach Graficznych „Książnica-Atlas” we Lwowie, których współzałożycielem był jego ojciec, Eugeniusz Romer. W latach 1932–1939 Witold Romer wykładał fotografię na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej. Jako fotograf zadebiutował w 1926 roku na X Dorocznej Wystawie Fotografii Artystycznej we Lwowie. Na jego wczesną twórczość sil-nie oddziaływało lwowskie środowisko fotograficzne, a w szczególności Henryk Mikolasch i Józef Świtkowski. W latach 1927–1930 Romer brał udział w licznych wystawach fotograficznych, między innymi we Lwowie, w Warszawie, Amsterdamie, Rotterdamie, Londynie, Paryżu, Budapeszcie (brązowy medal), Wilnie, Seattle i Barcelonie. W 1931 roku opracował nową technikę fotograficzną – izohelię. W 1931 roku Witold Romer został członkiem Fotoklubu Polskiego. W 1937 roku objął funkcję prezesa Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego. Rok później na festiwalu w Budapeszcie odebrał nagrodę za film pt. Woda, który nakręcił pod wodą aparatem własnej konstrukcji. Okres drugiej wojny światowej Witold Romer spędził w Anglii. W latach 1941–1946 kierował badaniami nad fotografią lotniczą na potrzeby brytyjskiego lotnictwa. W tym czasie skonstruował aparat do wykonywania nocnych fotografii lotniczych. Do 1946 roku był także zawodowo związany z firmą Kodak. W 1946 roku Witold Romer wrócił do Polski. Zorganizował i objął Katedrę Fototechniki na Politechnice Wrocławskiej, którą kierował do śmierci w 1967 roku. Od połowy lat 50. XX wieku był również kierownikiem Pracowni Fizykochemii Procesu Fotografii w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk. W 1947 roku uzyskał habilitację z chemii fizycznej, a w 1948 roku został profesorem nadzwyczajnym Politechniki Wrocławskiej (w 1956 roku – zwyczajnym). Był jednym ze współzałożycieli oraz pierwszym prezesem Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego.