Nikifor KRYNICKI [Epifaniusz DROWNIAK] (1895-1968), W drodze, l. 30. XX w.

Życiorys Nikifora to materiał godny ekranizacji filmowej, która została zrealizowana w 2004 roku w reżyserii Krzysztofa Krauzego i Joanny Kos-Krauze. Jednak, dużo wcześniej, bo już w latach 50. XX wieku pierwszym z miłośników został Andrzej Banach, który podjął się nie tylko opieki nad najsłynniejszym w Polsce artystą naiwnym, ale również dołożył wszelkich starań by dorobek artystyczny i pamięć o Matejce z Krynicy była żywą. Odkrywcą talentu artystycznego Łemka był, Roman Turyn, który zapoznał przebywające w Paryżu środowisko kapistów z pracami malarza. Początkowo nazywano artystę Nikiforem, nie posiadał on nazwiska. 

W 1962 roku, gdy podjęto starania związane z organizacją wystawy artysty w Bułgarii pojawił się kłopot dotyczący dokumentów potwierdzających tożsamość artysty. Wtedy to ustanowiono nazwisko Nikifora Krynickiego. Ostatecznie jednak w 2003 roku udało się zidentyfikować Matejkę z Krynicy jako Epifaniusza Drowniaka. Najwcześniejsze zachowane panoramy i kompozycje rodzajowe pochodzą z lat 20. XX wieku. Jego prosty, uczciwy sposób obrazowania o charakterystycznym sposobie rozwiązań perspektywy, doceniony został również przez, słynnego artystę Edwarda Dwurnika, który na przykład w cyklu „Podróże autostopem” kontynuował wartości malarskie Epifaniusza Drowniaka.